у олтару (јер је његова чреда била) зачуди се кад чу неки нов непознат му глас па приђе Северним Вратима на олтару и провири кроз њих, да види, ко је то?

Тако се нови учитељ представио на вечерњи својим будућим суграђанима. Сам тај први корак његов у селу и први приказ његов допао се свима, запленио је све, кажем вам све од поп-Спире у олтару па до оне дечурлије што је поваздан на звонари и која служећи у неком виду цркви и олтару олакшава службу и Аркадији и која је стрчала, да је све тутњило, кад им дође и рече неко да је дошао нови учитељ.

За пола сахата знало је цело село да је онај путник — што се онако побожно крстио кад је звонило и кад је прошао поред Великог Крста, како приметише бабе; и што онако ирошки носи пошу око врата, како рекоше девојке — да је, дакле, тај путник давно очекивани учитељ. Све су то најбрже разнела и разгласила по селу она деца са звонаре.

Кад је вечерња свршена, учитељ се нашао с поп-Спиром у порти црквеној и представио му се:

— Петар Петровић свршени клирик и изабрани и потврђени учитељ за ово место! —- рече путник и поклони се поп-Спири и пољуби га у руку што се овоме јако допало, јер се до сада није баш најпохвалније изражавао о садашњој младежи, управо Омладини која је предлагала да се свакоме каже: ти, ти брате и ти сестро или: Србине брате а свакој