Кад су кола окренула уз ону узбрдицу, капији Смиљанића, беше ме обузело неко суморно осећање. То беше извесна врста страве што је рађа тамна неизвесност. Било је нешто што ми је ледило и срце и душу. Преда мном је зјапио некакав незнан понор. Из њега је пирио леден дах. То је била некаква ноћ. Ноћ је та хладна као лед, а мрачна као пакао. Моја је душа пред собом назирала једину таку ноћ.

Морало се чути клопарање наших кола, кад затекосмо капију широм отворену. Јаблан нас је дочекао на капији. Горе пред кућом беху се сви искупили. Смотрио сам и чича Даку и газда Степана, и стрина Илинку и —- Иконију. Ја скочим с кола. Назовем Бога Јаблану и упитам га:

— Шта ради Веља?

Он ми прихвати Бога, па ће тужно одговорити:

— Веља — ружно ради!... Ено га где ода по соби.... Ода — једнако. И дању и ноћу.... Ода и — Бог с нама био, сам са