азурног неба: испрекидано вескање тичије, почињући од несташне жутовољке, што као трен ока из џбуна у шумарак прне и само учини: ћуруш-ћи, ћуруш-ћи!... па до сурог орла у облаку, што својим вратоломним кликтањем прекида онај танани вео неме тишине, што је заогрнула тамне, непроходне гудуре и дубодолине; од иглене и веселе веверице, што чисто пркосећи и зачикавајући својим вратоломним скоковима прелеће с гране на грану, с дрвета на дрво, непрестано држећи корман својим вунастим црним репом, те тако одржава на карару повијања витих гранчица са њеним враголастим љуљушкањем и обзирањем час лево, час десно, час доле у честар и шумарак, а час горе на врхове зелених јела и букава, па до оног тијаног брујања миријада мајушних инсеката; од неуморне пчеле раденице и малене бубе Маре, што лази преко савела лиска, па до вреднога мравка работника, што се под својим огромним пленом угиба, носећи га преко својих