времена. И кад би се добро загледали у ову непрекидну сноваљку промена, ми бисмо опазили, да у читавој васељени друго ништа и не постоји до непрекидно, вечито кретање најситнијих делића материје. И тако, зар не би било згодно рећи: у почетку је било кретање“....

И онда се Веља замисли. Стајао је тако неколико тренутака. Метну руку на чело, па ће тек рећи:

„Па и опет није тако. Они што ово поричу, имају са свим право.... Како кретање?!.. Да буде кретања, мора, пре свега, бити нечега што се креће. А то је материја; а кретање се материје не да ни замислити без силе, која ту материју ставља у покрет. По овоме било би најлогичније казати: у почетку је била сила и материја.... Па и опет ни ово двоје не би могло произвести кретање, ако не би имало простора, којим би сила материју ставила у покрет. И тако, окрени, обрни, ми се опет враћамо на оно прво. У пра-пра почетку