— Запали је јопет, враг је однија!

— Однија ти памет, бештијо мушка! рече тихо Осињача. Зар се канделорица придаје врагу

— Право кажеш, невисто! рече гласно Ркалина. Гријота је свићу грдити и кад није канделорица, а камо ли још вриђати Бога, прид дичицом и прид дуовником.

— Валај смо баш бештије, кад се ни прид редовницима не можемо уздржати! А да шта лајемо, кад нас они не чују? додаде Кљако.

Хоћаху одиста, Рдало, Рора и Чагљина сваки по њешто још рећи, да се фратар не бијаше заговорио са сејизом, те их не слушаше.

— Тако! вели фра-Брне, дигнувши чашу вина према оку. Је ли ово старо вино, или је ново, а, Јеролиме?

— Јест, старо... није, него ново... није баш ни старо ни ново! одговори кнез Кушмељ, толико се бјеше збунио од љутине због замјерака братственика.

— Како то? — рече Брне. Није ни старо ни ново? па не сачека одговора, но испи чашу, и остави је пред Стипана.

— Јево видиш, како. Притекло ми је пет барила од лањскога, а цина му је била пала прид тргање, те ти га ја смишај с новим; а новога сам наша тринаест барила, те ти ја све успи у ону бачву; а она бачва бере мало више од 18 барила, те ти ја...