Врбавац се опет поче црвенити у лицу, знак да му се срџба опет повраћала.

— Само се могу чудити, да се тако мало користите у практици тако јасним схватањем ствари у теорији — рече Растислав.

— Ви се врло варате, г. Растиславе, кад мислите да ће ова земља, за љубав неколико недоучених ђака, са швајцарских универзитета, — скренути са свог историског пута и отићи у анархију. Неколико сокачких букача биће сувише слаби да повуку за собом читав један народ, па ма они уживали и највишу наклоност слободоумног и либералног намесника.

— Ко вређа, знак је да нема бољих разлога — примети Растислав, загледајући у свој сахат, а за тим устаде.

— Зар је за вас увреда кад вам се рекне да сте слободњак! Па ви нарочито тражите друштво политичких црвењака, а не само слободњака.. Садиградски црвени републиканци — то су ваши најбољи пријатељи. Та то бар није било тако давно? У једном истом броју, па често и у једном истом чланку, они су проповедали како блаженопочившег кнеза треба убити и како сте ви први муж и дипломата балканиски. Те ваше везе ни данас нису покидане. Они и данас тако исто мисле о младом кнезу, као што су пре мислили о старом. Ви сте и данас у њином