раде у поверењу. Ви сте сад узели мене запиткивити какав је то отров. То би ја морала бити последња будала да вам још сад то причам. И што ће вама све то!? Вама треба сигуран отров, и ја вам га нудим. Ако хоћете, узмите. Нећете ли, онда да идем...

— Добро, али ако...

— „Ако“ и „да ако“ оставимо, г. пуковниче, људима збуњеним, који ни сами не знају шта хоће. Овде је ствар проста: хоћете „лек“ или нећете?

— Добро, али ако отров... то јест, наравно, наравно, ако отров не буде довољно јак, па све остане на самом покушају?

Ката развуче усне подругљиво и климну главом.

— Е, мој господине, да вам не да бог да правите пробе.

— Знам, знам — прекиде је Врбавац — али има људи јаке природе!

— Та какве јадне природе, црна му природа, а гори му живот! Да му је врат као она пећ — она показа руком на пећ у углу — не би му ништа помогло. У осталом, ето, ако је по вољи учините пробу сами са собом. Ви сте баш снажан човек — рече Ката смешкајући се шаљиво.

И пуковник развуче усне.

Ката настави: