— То је: сачувај боже!

— Тако је то, мој учо!

— Знате шта?

Сви ућуташе да чују учитеља.

— Нас је овде на скупу свега дванајест — рече он. — Браћо! Договор кућу кући. Да се не би цепали овамо и онамо, ми треба сад да се братски споразумемо. Да се уредимо и да знамо сваки посао свој. Сад ћемо изабрати себи једнога старешину између нас. Он ће разашиљати наредбе сваком појединцу шта који треба да ради. О свему он ће се договарати. Међу тим нас је врло мален број, да се боримо јавно са оном силом која је против нас. Да би се могли одржати — ми морамо радити тајно, обавештавати људе и позивати их у своје коло. Свакоме од нас нека је дужност, да: где год поштена човека нађе код њега поради и око њега устане. Ми се боримо за законитост. Не тражимо ништа више, него да се ради онако, како закон налаже.

- Тако је! — рекоше они.

— Ми се боримо за права наша. Сваки је човек — човек. Тај капетан, тај началник, тај началник, тај министар — ништа није бољи од мене или од овог или оног брата! Нема он дво главе а ја једну, или он три срца а ја једно! Нас је бог све једнаке створио; па кад смо једнаки