па затворио за пра бога — једну сироту по онакој зими у апс!... Кад га је пустио, он оде те га тужи капетану; а овај, место да га — ка’ човек — саслуша, а он њему оца и матер и вели: „ако сад с места не одеш — уапсићу те и ја!...“ Плаче сирота, ка’ киша. „Идем — вели — началнику; шат код њега буде правде!“ А знате шта му је каз’о началник?... „Сиктер!“... Бога ми јес!...

— Море, наш кмет Илија Кончаревић је најгори! — рече Максић. — Не може се вама казати шта тај ради!... Кад је све већ отишло у рат, он креће оно што је остало, те му коси на Преображење... Преображење, браћо! коси му ливаду — пуста му остала! И то свако о својој ’рани, јер „сено — вели — треба држави, па није право да он радине ’рани“... На Велику Госпојину жене купе и дену; и кад све би готово, он држави ни „зупке“!... Па је ратне године веш’о жене о плот што не дају све што он заиште за „крезицију“; па је некој баби Смиљани узео из ушиватка у појасу — што је сиротица оставила за сарану — три дуката, јер је — вели — вештица: купа се ноћу само да је не преда војеном суду, а овај би већ — како он вели — „наредио да је сагору на ватри, или да је баце под воденични камен!“... Па је, браћо моја, узео седам дуката само за то: што је овај веселник убио