оглуши кад виде неправду, већ дижу глас свој против ње...

— А... знам — пресече га она — то су социјалисте... Читала сам „Новину“... Па зар сте ви, господине, социјалиста?..

— Зови како ’оћеш — рече попа. Ми их зовемо „сиротињска браћа“!.. Е, па таке људе не трпи наша господа, него их прогони. За то ти Јова и говори, да ће његова школа остати упражњена.

— Од куд ви знате, господине, да ће вас преместити? — упита она Јову.

— Каже ми ваш теча?

— А од куд ви, течо, знате?

— А... знам!... Док се сазнало, да је он пис’о неке дописе, онда се већ зна и шта њега чека.

— Зар ви, господине, пишете по новинама?

— Та... по нешто — рече он правећи цигару.

Она ућута... И док се он са попом разговараше — она га је посматрала. Тако млад, па већ пише по новинама!.. Па, сем тога, он је још социјалиста!... И нехотице поче да га сравњује са Неждановом (главни јунак у роману „Новини“)... Налазила је да има лепо чело и лице; па она кестењаста коса и она је врло лепа... Па како лепо говори, и одрешито, и не замуцкује, и како је озбиљан... И она га посматраше све више...