је Лаза опет напао, како је бегала и плакала, али он је ипак пољубио!

Голема невоља беше то!

Ви ме већ разумете, читаоци. Хоћу да вам причам приповетку о нашем „Каваљеру Лази“, кога виђате тако често, готово у сваком крају стопа Београда. Чујте само.

Наша беба порасте и назва се дераном. Сад му нису биле материне поуке од преке потребе. Стекао је и сам доста искуства а и другова колико му је воља. Девојчице већ навикле на његове заседе. Први су бедеми освојени, сад ће пасти и град. Сад долазе на ред свадбе. Лаза би свакад удесио тако, да он буде младожења, а невеста, знало се већ напред, да ће бити она, која је најлепша, што је често он сам пресуђивао. Испрва се љутили другови на њега, али он не ће друкчије да се игра, а без њега не вреди никаква игра. Особито невесте мучно би пристале