Лаза све чудније говори; бар се Славци тако чини, јер га још оваког није видела. Заиста је тужан.

Она ћуташе и нехотице питајући се: шта то може бити, што га растужује.

— Свет је широк, недогледан, настављаше Лаза. Свашта човек сусретне и на свашта се спотакне, али пријатеља тако ретко, тако мучно нађе. Још је тај најмање несрећан, који може то бар приближно у себи наћи; и тада се отвори пред човеком други, истина ужи, али тим шаренији свет, мањи али тим потпунији круг. Он је тада као биљка што у лонцу расте и цвета; осетљив постане наспрам оштрог зрака, повучен у себе, отуђен од весела друштва: сам је себи све и сва.

— А ја таке људе жалим.

— Верујем. Ви сте онај славуј, што долета на прозор и ту жали за ружом, што је осуђена, да вечно чами у собњем