«Отац!— благослови ме, а ти мати моли светог великомученика и победоносца Ђорђа, да ми бегунцу буде у помоћи, рече човек у полу радостан.

«Ђорђе, жалосни сине! шта је теби? повиче старац, ширећи дркћућа наручја сину своме.

— „Отац, ја сам отојич убио Турчина једног“ одговори Ђорђе одважно.

— „Тешко мени жалосници! повиче обнезнањена мати, те склопивши руке своје рече: „Господе, ја ти се молим смилуј се на дете моје!“

„Кад сам се враћао из Шипровата у Вишовце,» настави Ђорђе» враг нанесе на мене неког агу јаничарског; он је ишао на коњу а ја пешке и како ме стиже, горопадно ми рече: „Псето каурско, натраг, па капу доле пред твојим господарем!» На ове речи ја му неодговорим ништа, но навучем шешир свој већма на очи, без да сам га и погледати хтео.« Он се на ово ваљада разљути, опали