Два слуге опреме коње, те стојаше само чекајући заповѣст.

О. намѣстник био се опремио, да иде на посао, кад нѣко на врата лагано куцне.

„Слободно“, повиче он на то; но упрѣпасти се, кад види да је куварица.

„А што си долазила, човѣче“, повиче јој на сусрѣт. „Хоћеш силом да зло прођеш, па и мене да бациш у бѣду!“

„Ја сам само дошла по моју плату, одговори му куварица приступајући му руци. „Ви знате, да ми нисте платили. Знате, колико ми припада, па дајте ми што је моје, а ја ћу одмах отићи одкуда сам и дошла. Немора нико ни знати да сам овдѣ била. А њима сам ја већ добар ручак скувала у двору, знам да ће грцати, кад га стану кусати, срам их било.“

„Баш за то ниси имала доћи. За плату си могла и другог ког послати.“

„Ја сам сирота жена, мени новци трѣбају, а ја немам никога, у ког би се могла поуздати. Па баш и да ме виде, шта ми могу. У двору знаду да сам дошла овамо, па ће бити вражке потѣре, ако данас кући не дођем“, одговори куварица уздајући се у заштиту дворскога зрака.

„Добро добро“, проговори о. намѣстник нагло. „Ево ти твоје плате... а ено ти врата,