у Перу. — Трећи дан путујемо, па нам све горе и теже...

— Све горе, — одобри и Перо, мученички преврнувши очима. — Наопако, брате... Овако ти је то, кад се тражи женска глава... -

— Па зато је лако, — кликну Јово, ударајући Перу по рамену. — Овђе близу, у селу Галебовцу, живи стрико Васо, рођени ми брат очев... Он је богат, свега има, а овђе живи... Ако хоћете, у њега ћемо и сврнути.

Јефтан погледа око себе, погледа у небо и стисну зубе.

— Јок, — окреса. — Ја нећу друкчије свраћати, него ако ћемо остат’ барем три дана...

— Па остаћемо три дана...

Згледаше се и пристадоше. Опремише Тому кочијаша, да се код некаква познаника одмара, а они се полако упутише уском путањом, која је водила кроз риједак, јасенов гај, у село... Унаоколо све мртво!... Прашљиво, пепељасто лишће опустило се, па нити шушти, нити се миче. Из мркожуте, сагорјеле траве бије чудна врућина