и видиш ђевојку. Лијепо све да уредимо, па одма сјутра на вјенчање.

Перо га погледа попријеко, готово крвнички.

— А што сјутра? — запита набусито. — Јесам ли ја, брате, један телеграф? Каква је то брзина?

— Што брже, то боље, — одговори Благоје и поче звиждукати. Све се данас брже ради. Брже се једе, брже се пије, брже се живи...

Перо је стајао као утучен. Нити је знао мислити, ни још шта говорити... Све му се чинило као неки сан и као да све ово, што види и чује, није могућно... Он да испроси ђевојку, коју никад није видјео?... И дјевојка да пође за њега, а никад га није видјела?.. Каква ће то ђавоља свадба бити?... Каква је то дјевојка?

— Хајде да се пије! — дрекну Благоје, не допуштајући му да и даље размишља. — Да пијемо, да се веселимо, а биће времена кад ћеш размишљати и туговати...