Дакле, уђе човек с наочарима на носу, поклони се дубоко (што и ја, разуме се, урадим) и представи се као виши чиновник из министарства за спољне односе земаљске.

— Драго ми је! рекох изненађен овом неочекиваном високом посетом.

— Ви сте први пут сада у нашој земљи, господине? упита ме.

— Први пут.

— Ви сте странац?

— Странац.

— Дошли сте нам као поручени, верујте! узвикну тај виши чиновник одушевљено.

Мене то још више збуни.

— Имамо једно упражњено место за конзула. Ту бисте, што је главно, имали добру плату и добре додатке за репрезентацију, што бисте ви, разуме се, трошили на своје личне ствари. Ви сте стар, искусан човек, а дужност вам је лака — пропагација наше народне идеје у крајевима где живи наш народ под туђинском управом... Таман сте дошли као да смо вам поручили; већ више од месец дана како се мучимо тражећи погодну личност за ту важну тачку. За остала места имамо, дао Бог, странце. Имамо: Јевреје, Грке, Цинцаре (откуд они?!)... А које сте ви народности, ако смем питати?

— Па, ја управо, како да вам кажем, и сам