Тако је то, братићу мој!... Четири банке за целу годину! И то су људи, лолчине једне. Знам да ће од народа покупити свих дванаест, као за господин Драгољуба... Е, трнићу, нећемо тако. Па шта ћемо кад ти ноћас, братићу, боцнеш тако мога господина... Чек-чек, наћи ћу те ја. Хе мој братићу, ако чича Стојан не види добро, може оно рукама да те напипа... Хе, али им он није дао ни опепелити: зубат беше, па одмах за очи. »Шта ви ту, вели им он, мучите овог јадног старца. Како ће, каже, да живи човек са дванаест динара месечно, побојте се Бога!« Те ти они, братићу мој, лепо мени попеше на четири рубље. Сад кад би ти умео, могло би се још по рубље искамчити... А ви’ш ова се даска извитоперила, па се клацка. Не мари, наћи ће чича иверчицу, па ће подметнути; тако је то, братићу мој!...

— Можеш ли спремити што за вечеру? прекиде му учитељ дуги монолог.

— За вечеру? како не, што год хоћеш, братићу!... Само не знам шта би.

— Ја имам хлеба, донео сам са стварима, а ти набави које јаје, па ћемо вечерати.

— Хм, до сад смо куповали од Смиљке, по седам за грош. Даће ваљад’ и сад тако...

— Ево ти грош, па купи и спреми.

Чича изиђе весео, а Гојко се спусти и леже на своју нову постељу...

»И овде оно исто! Иста запрега, исти посао, па исти и људи... И овде смањују додатке, чим опазе да је човек мекши. Али ето и она зло прође, а није баш тако мека, уме добро да говори. Бадава, мора тако да иде, кад смо бачени на милост овим безјацима!... Срећа те држава даје плату; онако би се липсало од глади...«

»Још ништа не видех, ни какве су учионице, ни колико имам ђака... Да ли је спремљено све што треба