Рака је Босу саранио онако, као што то први људи чине. И даћа је била така.

И тако Рака оста без Босе. А да би несрећа и већа била, остаде и дете од шест година — женско дете.

Те зиме би долазила стрина, па кад и кад скувала, тако и Тошина млада. Криста је понајвише бивала код Тоше, а доста и код стрине.

Рака узе те зиме срачунавати колико има коме да да и колико сам има. Сетио се и тога. Требало је доста. Које, што му је нешто марве скапало, које многи његови трошкови, а ето и сарана сада, које куповање жита; он онако од прилике прорачуна, да му треба неколико стотина Форинти.

А шта има?

Ништа, до злеуда два коња, која је на ново био купио, краву и свинче. И то је све било пожгађено. Он није гледао, а Боса није могла, била је болесна, па ето тако. И то све прода, ама то не залеже ни четврти део.

А оно друго ?

Сам је о томе доста мислио. Баш нема од куд.

„А шта ту ваздан, продаћу четири јутра земље, па све рашчистити. Онда ћемо за даље видети.“ Тако се решио Рака, а одма је то дао на глас.