А неки пута и не би било добро, што Тоша вели, и онда је Ракина послушана. Док су браћа тако по пољу, Боса је код куће.

Она незна, шта је пољски рад, од кад јој је свекрва умрла. Кућа је велика, па једна душа има по цели дан посла, да никад не седне, ако хоће, да јој је све у реду.

Из јутра би помузла, па истерала краве, спремила свињару и чобану торбу, наранила живину, браове; и то је све морало бити у реду, док се љуцки раздани.

Сада је требала кувати ручак берачима. Онда би поспремала собе, окупала дете, и ту ти је већ време, да се кува ужина. Долазила су и кола са кукурузом; требало је и капију отворити. Кукуруз су изручивали на двориште, да се провене, а није га ни имао ко бацати у котобању до довече.

Ту је опет требало попазити, да рањеници не би кукуруз разметали. И то је све тако ишло, док се не вечера. Сада опет пери судове, чисти обућу, пери обојке, намести великима, успавај малу, па тек је онда мирна и то тек онда, ако дете мирно спава.

Тако је то ишло читаве јесени, док се није прерадило. Људи су радили своје послове, а жена свој, па је све ишло, као што Бог заповеда, док се не деси нешто. Рака је до сада био сасвим на свом месту човек.