слабија мањина, то јача већина; што јача већина, то слабија мањина; што слабији наши противници, то јачи ми; што јачи ми, то слабији наши противници»... И заиста и ако је мањина израз праве народне воље њој се већина, онаква каква је, може од миле воље смејати, па ма она — мањина — говорила устима мудрог Соломона и праведног Аристида. Њен глас остаје глас вапијућег у пустињи... Разуме се, већина остаје већина. Она је што и — закон. Па ако се и догоди да какав њен закон одговори интересима народним, онда се издаје мудрој и патриотској влади похвала; а ако се, по несрећи, догоди да из овог апарата искочи каква законска наказа, од које се и сама влада застиди, кад она у живот ступи, онда, разуме се, влада окрене други лист.

Она викне:

«Тако сте ви, народни посланици решили!... Што кривите мене?!...»

И онај апарат скромно климне главом:

«Тако је... Ми смо криви!..»

И влада остане опет чиста и непогрешива....»

Овде су по кашто падале и крупније речи. По неки би узвикнуо:

«3ар има што јаловије од наше министарске одговорности?.. Наша је министарска одговорност ограђена кинеским зидом, она има дебљи панцир но амерички монитор... Ово је најнеодговорнија министарска одговорност у свету!...»