— Чудан је светац тај Пашковић. Сила од тела, сила од интелигенције, а опет је ван живота . Неки чисто контемплативни и аналишући, скоро неактивни састојак живота. Вечито цепкање, тражење, испитавање — у том има нешто негативно! Нешто што том човеку пије снагу и вољу. Што му је канда већ сасвим прождрло сунце.

— Као оно кад на ливади, из гомиле цвећа, протури одједаред главу змија, тако ти тек, неочекивано, кроз пун, шарен и цео живот сикне његова анализа.

— А цело то његово аналисање, изгледа, није ништа више и веће од просте радозналости . Разбије ти човека као лешњик, види шта има унутри, и зашто има оно с поља, и свршено. Никакав нарочити интерес, никаква нарочита приврженост за оно што је нашао, никаква нарочита намера или одлука због оног што је нашао.

— А можда и није сасвим тако, господо. Преврћући и себе и друге људе толико помно, тај човек мора бити да ипак тражи нешто позитивно . Његова скепса је непријатна и увредљива , да. Али његова скепса је његова клетва. Он тражи нешто што ће га ослободити и искупити. Морали сте запазити, кадгод наиђе на финију појаву, узбуђен је у својим рефератима.

— И ја сам опозиција према општем мишљењу о доктору Пашковићу. Тај је човек борац за нешто лепо и високо. Има у њему