се као од стакла. Краљ се сад, природно, обраћао народу, чинио обећања, одрицао се досадањих доглавника који су га изневерили. Као прво што се очекивало, била је амнестија политичких криваца.

Све је то Бела испричала Илићу брзо, без везе, задихано, као да је онај младић Краљ Отац или неки активни политичар, какав фактор тих догађаја којима ће он дати овакав или онакав ток. Она је била врло весела, отварала јако своја нешто бледа уста, заборављала на своју сакатост, храмала око студента, пљескала рукама, пуцала прстима и нарочито понављала:

— Тата ће доћи... тата ће доћи... је л’ те да ће доћи?...

Госпођа Матовић се такође придруживала ћерци, говорила у глас, причала о повој краљици, изговарајући полако њено име из првог брака, давала детаље о њеној породици, о њој самој, познанству у Бијарицу, о дуговима и подужицама, помињала непознате људе и жене, нарочито жене... За скандалозну страну тога догађаја бринуо се Младен, који је вукао свог учитеља за рукав, шапутао му нешто пропињући се на прсте, и грдио мајку и сестру: