уз њу цигару, као што је то у друге дане свако јутро чинио, седећи са својом домаћицом на доксату) — а камо ли на дан своје славе да тако што уради! Па зато му је дуго време. Прегледао је све од авлиских врата до уласка у собу — куд ће гости пролазити — и нигде ни трага од какве неисправности. Могли би, вала, већ сад почети да долазе, мисли Ивко, а никако да зазвони. „Рано си устадо’, мисли Ивко, ама, кој може да спије!“ Узеде календар па га стаде прелиставати и зевати. Заустави се на једном листу, онда извади мараму, простре је на басамак и седе да чита мало. Нашао је био у Поукама како се поправља туршија кад се почне кварити. Прочитао је из дуга времена и то — из дуга времена, велим, јер мајстор-Ивку није то требало. Њему, хвала Богу, не треба рецепат, а неће му, баш вала, никад ни требати. — „И тија се викају човеци учовњаци“, говораше Ивко; „писују у књиге како да се попраји кад се поквари! Море, мен’ да ме салте не мрзи да се мајем, па ако сам си ја човек прос’, па да ти ја убаво напишем како се праји туршија, ем добра; а кад му бидне за поправљање — хе — хе! таг беше му работа! Тој си ја викам!“

Још никако да зазвони. Ивко узе прелиставати још даље календар. Читао је још неке белешчице. Између осталих прочитао је и то: како се могу очувати зелене паприке, па да буду свеже усред зиме, као да су тога часа у башти узабрате, а и то: колико се у