X.

Прођоше лепи дани: наступи „позна“ јесен са великим кишама. Време беше гадно. Мрзи човека и из куће да изађе. А и како да га не мрзи?... Влага озго — влага оздо; земља се расплинула од силне воде па пишти под ногама.... По небу се витлају силни облаци; а „тмора“ (ситна киша) сад удари — сад престане.... Угледаш по неки пут крајичак плавог неба; срце ти заигра од радости, рекнеш: „’вала богу“.... тек од једаред — облак га прикрије и однесе ти сву наду и радост... Дође вече — оно се изведри. Тек само под запад видиш који облачак а и муњу где „меће.“ Кладиш се да ће сутра бити лепо време; показујеш ономе који ти спори трепераве звезде — а кад се тргнеш иза сна оно — пљусак!.. Да бог сачува!...

Коме год није нужде — не иде у таке дане никуд од куће; шта више ни из куће не изилази. Сваки ти то заузме своје место око ватре, гледа весели пламен на огњишту и гадно време на пољу. Дуне по неки пут јачи ветар те врати дим — што је на баџу излазио — у кућу — он стење, склапа очи да их дим не окоље, говори