— К’о маторка! — рече Живана. Увек је чиста. Кад гост дође дочека га к’о варошка. Па што највише волим то је: што није завезана врећа. Ама разговара к’о и ја!...

У тај пар уђе Анђелија.

— Зар ти ниси тамо? — упита Живана.

— Тата рече да тамо оде голубица, а мене посла овде.

— Е, добро, добро.

— Па, пријо, како су код куће са здрављем?... пита Живана.

— ’Вала богу!

— Како снаје: слушају ли?

— Слушају — ја шта ће.

— Е, нека, нека.... ’Ајд, седите ви ту мало — идем ја горе, до пријатеља, да видим шта и он ради.

И оде.

Кад Анђелија оста на само с мајком и тетком — она пусти срцу на вољу. Очи јој се заблисташе од суза, попусти у оном крутом невестинском држању и сави мајци руке око врата.

— О нано, нано! — рече и заплака се.

— Шта ти је рано?! — упита Смиљана поплашено.

— Ништа рано.

— Како ништа — кад плачеш?

— Од радости нано.

— Да ти није рђаво овде? — упита Спасенија.

— Није тетка. Добро ми је, лепо ми је, пазе ме к’о своје — али сам се зажелела нане; много сам је пожелела.

— Немој плакати. Богу нека је вала кад ти је само добро!... А сад умиј се! Де, ја ћу ти полити.

И Спасенија узе кут’о, зајити воде из видрице и поли Анђелији.

— А сад буди мирна и гледај каква посла, па ћемо се довече наразговарати.

Из конака викнуше да се поставља. Анђелија оде постављати совру.